Asya’dan Afrika’ya (Şiir)

 

Asya’dan Afrika’ya

 

 

Seninle bir yolculukta

Asya’dan Afrika’ya,

Emin olmak istedim

Duygularımdan,

Duygularından;

Bilirim

Çünkü, üç ortamda

Çıkar gerçek kişiliğimiz:

Paylaşılan evde,

Hapiste ve gezmelerde.

 

Sağlık sorunlarım var,

Başım zonkluyor durmazcasına,

Yine de, yola çıktık seninle,

Uzak Asya’dan senin

Memleketine.

Uçakla bir noktaya dek,

Otobüsle ve yürüyerek

Gerisinde...

 

Sevgiyle süzdüğünü gördüm

Beni, uçakta ve otobüste,

Okşadığını gördüm yüzümü

Uyuduğumu düşünerek.

 

Ancak, en son gittiğimiz ülkede,

Askerleri karşıladı bizi darbenin,

Olanaksız idi öngörülmesi...

Bir iki sorgu derken, hooop hücreye...

Bilmiyor muymuşuz sokağa çıkma

Yasağını ve olağanüstü hali...

“Ben bilirim” diyorum “bizim oralardan”

Bak şu patavatsıza. “Demek” diyorlar

“Biliyorsun da bilerek yapıyorsun!

Ajan mısın, ülkemizde ne arıyorsun...”

 

Kanıt yok ama darbe bu, gerek yok ne kanıta ne tanığa.

Tıkıyorlar bizi kodese, kodese değil de

Sanki kümese... Öyle dar, öyle basık bir yer.

Yok “ne yer ne içer bu mahkumlar?” diye soran da.

“Olsun, sen varsın ya” diyorum, gülümsüyorsun.

Açılıyor sonra birdenbire

Demir kapılar ardına dek.

Özgürlük! Seni özlemek için

Yeter bir günlüğüne bile içeri düşmek.

 

Yolculuk bitti, bu ikinci testti,

Geçtin hapis testini de, değersin övgüye.

Ya ben geçtim mi? Bunu da sen söyle...

Soruyorum bunu çünkü belki yine

Düşeriz kodese, ‘tehlikeli’ düşüncelerimizle.

 

Ne kaldı en son, bitince hapislik ve gezmece,

Haydi artık birlikte eve çıkalım seninle,

Hayır, tek yönlü değil bu testler,

İkimiz de geçmeliyiz onlardan.

Bakalım titiz misin, titiz miyim

Ev düzeninde ve söyle

Vıdı vıdı yapar mısın çekilip de köşeme

Büyük düşünceler üretmek üzere

Sessizliğe gömüldüğümde?..

 

Zor bir soru biliyorum, sen de sor zorundan,

Ödeşelim, engel olmasın düşünce üretmeye

Evliliğim, budur benim ilk derdim.

Dünya işlerinde de değilim

Göksel işlerde de, isterim

Ki rol modeli olmasın sana burjuvazi

Bu nedenledir ki, nice evlilikler bitti...

Düşünceler bırakacağız biz geriye,

Kitaplar ciltlerce, sanat eserleri,

Elbet bir gün kurulacak yeni bir toplumun

Gerçekçi ve gelecekçi temsillerini...

 

Bulaşıkları ben yıkarım, meditasyon

Zamanımdır bulaşık zamanı.

Tüm ev işlerini de yaparım, annem

Bu nedenle, kadınlar günümü kutlamıştı benim

“Bizim yaptığımız her ev işini yapıyorsun

Sen de bizden sayılmalısın.

Demek ki senin de günün bugün” diyerek.

Her tür ev işini yaparken açarım müziği

Bağıra bağıra şarkı söylerim,

Ya da diyaloğa ağırlık veren

Filmler izlerim.

Umarım bu kadar gürültünün

Bir zararı yoktur sana...

 

Bilmem Afrika yemeklerini

Ama internetten bakar yaparım.

Müşterektir hayat, paylaşırım,

Senden de paylaşmanı umarım.

Hele bir bahçemiz olsun,

Her tür bahçe işini de yaparım,

Bilirim yetiştirmeyi

Kendi meyvemizi, sebzemizi.

Artarsa komşulara veririz

Takdir etmek için

Yaptıkları iyilikleri.

 

Ütüye gıcığımdır yalnız.

Senin ve benim ütüsüz

Meslekler yapıyor olmamızı

Umarım. Bana her zaman

Kapitalizmin bir belirtisi gibi gelir

Ütü. Bense rahat giysilerle

Gidip gelmek isterim işe.

Böylece üretebilirim,

Sıkmayarak kendimi...

 

Afrika’dan Asya’ya döndüğümüzde

Tek parça bir insan olmuştuk iki bedende.

“Kimse bu kadar sevmemiştir birbirini”

Dediler dostlar, vardır elbette, bir bildikleri...

 

Böyle devam edelim ne dersin,

Afrika dansları kadar canlı ve umutlu

Ne dersin, devam edelim taşımaya

Nereye gidersek gidelim

Afrika ruhunu...

Umudun ruhunu...

Umudu...

 

 

Ulaş Başar Gezgin, 19 Eylül 2018